Depresja jest jedną z najpowszechniejszych chorób psychicznych występujących w społeczeństwie. Aktualne statystyki Światowej Organizacji Zdrowia mówią o 300 milionach chorych na świecie.

Wśród podstawowych, a zarazem najczęstszych objawów depresji wymienia się: długotrwale obniżony nastrój, który charakteryzuje się trwałym smutkiem; utratę zainteresowań aktywnościami, które dotychczas przynosiły radość oraz osłabienie fizyczne i zwiększoną męczliwość. Wśród innych objawów możemy zaobserwować także: zaburzenia snu – trudności z zaśnięciem bądź przedwczesne wybudzanie się, ale także senność w ciągu dnia, problemy z pamięcią, zmiany w przyjmowaniu posiłków – utratę apetytu bądź zwiększenie ilości przyjmowanych kalorii, lęk towarzyszący niemal każdej aktywności, nieuzasadnione poczucie winy. Symptomy te zazwyczaj towarzyszą choremu codziennie, niezależnie od okoliczności. Z depresją często występują także zaburzenia lękowe i uzależnienie od alkoholu.
Leczenie depresji powinno być zależne od stopnia nasilenia choroby oraz woli chorego. Dane z badań dostarczają dowodów, iż najbardziej efektywną formą leczenia jest połączenie psychoterapii oraz farmakoterapii. Najbardziej optymistyczna wersja zakłada ścisłą współpracę psychiatry z psychoterapeutą, którzy, dzięki stałej komunikacji mogą modyfikować formę i zakres leczenia, w zależności od postępów w leczeniu.

Zdarza się, że tę chorobę widać – w zgaszonym spojrzeniu, pochylonej sylwetce, smutku wymalowanym na twarzy, unikaniu spotkań. Depresja potrafi doprowadzić do tego, że chory nie ma na nic ochoty – ani na wstanie z łóżka, ani na jedzenie, ani na dbanie o higienę osobistą. Najczęściej jednak jest tak, że chorzy pracują, uczą się i funkcjonują w społeczeństwie – spotykają się z rodziną i znajomymi, śmieją się z ich żartów i wypełniają swoje obowiązki. Lecz każde to działanie jest ponad ich siły. Wówczas nie należy lekceważyć subtelnych sygnałów, które mogą okazać się cichym wołaniem o pomoc.